Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. . Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Her şey böyle başladı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . . Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. . Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Her şey böyle başladı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. . Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar.